භාෂාත්මක සන්නිවේදනය

භාෂණයක හා ලේඛනයක ඇති අනෙක් වෙනසිතාව නම් අනිවාර්යත්වයයි. ඉන් අදහස් කළේ භාෂණය මානව දිවි පැවැත්ම සඳහා පෞද්ගලික වශයෙන් ද සමාජමය වශයෙන් ද භාෂණ භාවිතය අනිවාර්යයෙන් ම අවශ්‍ය වන බවයි. අතීතයේ දී පැහැදිලි භාෂා ව්‍යවහාරයක් නොතිබුණද මිනිසා අවාචික ව භාෂණයේ යෙදුණු බව අපි දනිමු. ඒ සඳහා ඔවුහු යම් යම් වස්තු භාවිතයට ගත්හ. නමුත් අද්‍යතනව කුදු මහත් සමාජ කාර්යයන් සඳහා භාෂණය අනිවාර්ය ව පවතී. නමුත් ලේඛනය අත්‍යවශ්‍ය වූ නො වැළැක්විය හැකි තරම් වැදගත් වූ සාධකයක් නොවේ. ඒ අනුව ලේඛනය වෛකල්පිත වූවකි. කොටින්ම පවසන්නේ නම් ජීවත් වීම සඳහා මළ පොතේ අකුරක් වත් දැන සිටීම අවශ්‍ය නැත. 80 දශකයේ දී මාධ්‍ය පිළිබඳව ඇති වූ ප්‍රවණතාවත්, සන්නිවේදනය හා මාධ්‍ය අධ්‍යනය පාසල් විෂය මාලාවට පිවිසීමත්, එම ක්ෂේත්රයේ රැකියා අපේක්ෂා කරන පිරිස් වර්ධනය වීමත්, අධ්‍යාපන මාධ්‍යවේදය නම් අතුරු ශාඛාවක් බිහිවීමත්, අද්‍යතනයේ මාධ්‍ය කෙරෙහි ජනතාව තබා ඇති විශ්වාසනීය බලාපොරොත්තු සහගත බවත් නිසා පාඨක ප්‍රජාව ගේ ඉල්ලීම සපුරාලීමට මේ භාෂාත්මක සන්නිවේදනය ග්‍රන්ථය ලියැවී ඇත.